Web Analytics Made Easy - Statcounter
به نقل از «آخرین نیوز»
2024-05-04@10:07:03 GMT

موشکهای ایرانی مجهز به «سوخت ژله‌ای» می‌شوند

تاریخ انتشار: ۷ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۹۵۲۳۱۹

به گزارش آخرین نیوز، در تعریفی ساده، هر وسیله متحرک از یک منبع نیرو و تامین انرژی استفاده می کند که این منبع انرژی و تامین توان حرکتی، یکی از مهم ترین اصول در طراحی و ساخت آن وسیله متحرک به شمار می رود. در حوزه محصولات نظامی نیز یکی از مهمترین بخش ها در تامین نیروی حرکت، مربوط به انواع موشک و راکت هاست که این تجهیزات مهم، با توجه نوع و کارایی خود از انواع سوخت ها استفاده می کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به صورت کلی، سوخت موشک ها در دو نوع جامد و مایع تعریف و تقسیم بندی می شود که در ادامه تعریف کلی از آنها خواهیم داشت.

در نگاه اول شاید برای بسیاری از مردم بحث سوخت مایع در موشک ها به عنوان یک وسیله که حرکت دارد، چیزی مثل بنزین یا گازوییل باشد ولی باید گفت که تعریف سوخت مایع در موشک ها بحث متفاوتی است. البته نباید فراموش کرد که در زیرمجموعه خانواده بزرگ سوخت مایع، بنزین و گازوییل و امثال آنها نیز وجود دارند ولی در حوزه موشکی بحث کاملا متفاوت است. در حوزه موشک های سوخت مایع ترکیبات بسیار مختلفی وجود دارد که برای نمونه موشک بالستیک V-۲ ساخت آلمان نازی به عنوان اولین موشک بالستیک عملیاتی در جهان از ترکیب الکل به عنوان سوخت اصلی و اکسیژن مایع در نقش اکسید کننده بهره می برد.

امروزه ترکیب هایی بر پایه اکسیژن و هیدروژن مایع، نفت سفید، هیدرازین و یا گاز متان به شکل مایع از جمله سوخت های پر استفاده در این بخش هستند که عمدتا برای راکت های ماهواره بر یا موشک های بالستیک دوربرد مورد استفاده قرار می گیرند. از مشکلات این سوخت ها زمان‌بر بودن پروسه سوخت گیری، اثرات خاص ترکیب و این مسئله است که پس از پر کردن پرتابه، امکان برگشت به سادگی میسر نبوده و بایستی شلیک انجام شود را می توان نام برد. در عین حال این سوخت ها زمان سوختن بیشتری را در اختیار کاربر داده و خصوصا در بحث های فضایی و محموله هایی که نیاز به انجام مانور در خارج زمین دارند، امکان قطع و وصل کردن چند بار سیستم های پیشران بر اساس این سوخت ها وجود دارد. موشک معروف ایرانی شهاب 3 را شاید بتوان معروف ترین محصول نظامی سوخت مایع ساخت کشور دانست.

موشک ایرانی شهاب ۳ - پیشران این موشک از سوخت مایع بهره می برد

سجیل - موشک ایرانی با برد دو هزار کیلومتر و پیشران سوخت جامد

در بحث سوخت جامد، ذکر یک مثال در ابتدا شاید خالی از لطف نباشد. پیشران جامد در حقیقت یک پدیده جدید نبوده و به نوعی باروت را می توان اولین سوخت جامد به حساب آورد که انفجار آن و ایجاد نیرو می تواند انواع گلوله ها را به حرکت در آورد. در سالهای اخیر انواع مختلفی از سوخت های جامد توسعه پیدا کرده اند که بیشتر برای راکت ها و موشک در حوزه نظامی و فضایی به کار می رود. در حال حاضر ترکیباتی بر اساس آمونیوم نیترات، پتاسیوم یا بر اساس ترکیبات مواد منجره سری RDX یا HMX ساخته می شود.  موشک های سوخت جامد به صورت کلی زمان آماده سازی و پرتاب کم تری را در اختیار کاربران خود می دهند و البته در عین حال در مقایسه با گزینه های سوخت مایع گران تر هستند.

به صورت کلی و برای استفاده در گزینه های رزمی و با توجه به نیاز به واکنش سریع سیستم های پیشران سوخت جامد طرفدار بیشتری دارند. در جمهوری اسلامی ایران می توان از خانواده موشک های سری فاتح 110 یا سجیل به عنوان گزینه های سوخت جامد معروف نام برد. ولی این تمام قصه سوخت های موشکی نیست.

سوخت ژله ای چیست و چه مزایایی دارد؟

اگرچه دستیابی کشورمان به چرخه بومی سوخت مایع و جامد، موضوع جدیدی محسوب نمی شود اما سخنان چند روز قبل سردار مهدی فرحی از روسای سابق سازمان هوافضای وزارت دفاع در یک گفتگو تلویزیونی به مناسبت روز صنعت دفاعی، موجب شد تا بار دیگر توجهات به سمت این تکنولوژیم هم در حوزه موشکی جلب شود. وی در این گفتگو، اشارات مهمی به بحث پیشران های سوخت مایع موشکی در کشورمان داشت و بیان کرد که: " در زمان‌های گذشته روی نگه‌داری موشک‌های سوخت مایع مشکل داشتیم اما امروز با کار کردن روی ترکیب سوخت، به درجه‌ای رسیده ایم که ماندگاری سوخت مایع ما از سوخت جامد کمتر نیست و این می‌تواند به نگهداری موشک‌ها در مدت زمان بیشتری کمک کند. "

با توجه به این اشارت، این سوال مهم مطرح می شود که سوختی که سردار فرحی از آن صحبت می کند، چیست و به چه کار می آید؟ این ماده در تعریف کلی، به عنوان سوخت ژله ای شناخته می شود و در حقیقت ماده مورد نظر در وضعیتی همانند ژله و نیمه جامد قرار می گیرد. سوخت ژله ای در حقیقت یک نوع سیال غیرنیوتنی است. در تعریف سیال غیرنیوتنی باید گفت که  این ماده نوعی سیالی است که گرانروی آن با نرخ کرنش وارد بر آن تغییر می‌کند. در نتیجه چنین سیالاتی فاقد گرانروی معین هستند. سیالات غیر نیوتونی به سه دسته مستقل از زمان وابسته به زمان و ویسکوالاستیک تقسیم می‌شوند که سوخت ژله ای مورد نظر ما از نوع وابسته به زمان است.

پیشران های ژله ای با اضافه کردن مواد ژله سازی که به طور معمول به شکل پلیمرهای قابل تورم هستند، به پیشران های مایع ساخته می شوند. مواد تشکیل دهنده سوخت ژله ای می تواند از انواع گوناگون بر اساس مواد مختلف از نفت سفید گرفته تا هیدرازین در کنار ترکیباتی مثل پودر آلومینیوم باشد.

دو نمونه از سوخت های ژله ای

اگر بخواهیم از نقاط مثبت این سوخت صحبت کنیم می توان به این موارد اشاره کرد :

اولا همان طور که گفته شد این سوخت ها در بحث نگهداری رفتاری شبیه به سوخت های جامد داشته و زمان بیشتری را در بحث نگهداری در اختیار کاربر قرار می دهند. این سوخت ها از نظر ایمنی و اثرات جانبی، به نسبت سوخت های مایع معمول، گزینه های بسیار ایمن تر و کم خطر تری هستند. در عین حال این سوخت جدید به مانند سوخت مایع قابلیت خاموش کردن و فعال کردن مجدد را دارد و به همین دلیل این نوع از سوخت نه فقط برای موشک های، بلکه برای انواع پرنده های بدون سرنشین و پرتابه های فضایی نیز یک گزینه مطلوب به حساب می آید.

در سوخت های ژله ای ابتدا ماده مورد نظر بیشتر وضعیت شبیه به سوخت جامد دارد و به همین دلیل نقل و انتقال و تزریق با بارگذاری در سیستم پیشران مورد نظر آسان تر است (مزیت مهم سوخت جامد)، همچنین به دلیل داشتن قابلیت ژله مانند و نرم می توان آن در اشکال مختلف قالب ریزی کرد و در عین حال با فعال شدن سیستم پیشران و وارد آمدن میزان کافی از عواملی مثل ضربه، فشار و حرارت پیشران مورد نظر به وضعیت مایع در آمده و با قدرت بیشتری فعالیت می کند (مزیت مهم پیشران های سوخت مایع).

سوخت ژله ای؛ کلیدی برای ماهواره برها و پیشران های پر سرعت

با توجه به اطلاعات مطرح شده در بالا می توان گفت با یک تکنولوژی مدرن سوختی طرف هستیم که هم از قدرت بالایی برخوردار بوده و هم امنیت بیشتری دارد و در عین حال به خاطر شکل ژله ای خود در بحث های حمل و نقل و نگهداری و سایر ویژگی ها نیز نمره قبولی دریافت کرده . ترکیب این عوامل، این ماده سوختی را به گزینه ای مناسب برای تامین نیروی انواع موشک های کروز و بالستیک، ماهواره‌بر ها و فضاپیماها و همچنین توسعه پرتابه های "رم جت" بدل کرده است.

مسئله سوخت ژله ای از جمله مباحثی در حوزه فناوری سامانه های پیشرانه است که در سالهای اخیر توجه به آن در کشورهای مهم و قدرتهای مشهور موشکی، بسیار بیشتر شده است. با توسعه دانش و فناوری های مربوط به این مسئله در حال حاضر برای نمونه کشور آلمان و بخش تحت مدیریت این کشور در کمپانی اروپایی MBDA که در بحث ساخت تسلیحات موشکی فعال است آزمایش های موفق فراوانی را در بحث موشک ها با پیشران ژله ای انجام داده است.

تست راکتی بر اساس پیشران ژله ای در تاسیسات شرکت MBDA در آلمان

ارتش آمریکا از دیگر نهادهای فعال در این زمینه است. یک مثال جالب در خصوص قابلیت های سوخت های ژله ای آزمایش انجام شده در آمریکا به سال 1999 میلادی است که در طی آن یک موشک ضد زره تاو مجهز به سیستم پیشران ژله ای موفق شد به بردی دو برابر برد اصلی خود دست پیدا کند. در عین حال اداره های تحقیقاتی دولتی و خصوصی در هندوستان و چین نیز از دیگر طرف های فعال در این بخش هستند.

شلیک موشک تاو مجهز به پیشران بر اساس سوخت ژله ای از روی یک دستگاه زره پوش مدل بردلی ارتش آمریکا

با توجه به این توضیحات و در صورتی که گمانه زنی از ویژگی های مطرح شده توسط این مقام مسئول در وزارت دفاع کشورمان، دستیابی به سوخت ژله ای باشد باید گفت جمهوری اسلامی ایران وارد یک رقابت و جمع محدود از کشورهای دارنده این فناوری بسیار مهم و اثرگذار در حوزه موشکی شده که از انواع موشکهای بالستیک، ماهواره‌برها و حتی موشکهای کوچک همچون ضدزره می توانند از آن بهره مند شده و به زودی باید شاهد رونمایی یا شلیک رسمی اولین موشک یا ماهواره‌بر ایرانی مجهز به پیشران های فعال با این سوخت جدید باشیم.

منبع: مشرق

منبع: آخرین نیوز

کلیدواژه: سوخت مایع حوزه موشک سوخت ها عین حال ژله ای سوخت جامد مورد نظر بر اساس موشک ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت akharinnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آخرین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۹۵۲۳۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شهر و حیات مدنی

تین نیوز سیدمحمد بهشتی :

 شهر چگونه شهر می شود؟ آیا با تجمع انبوهی از شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون شهر پدید می آید؟ البته شهر حتما شریان های عبور اتومبیل و ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون دارد، اما اینها موجد جسد شهر هستند و نه جان آن. شهر بنا بر حیات مدنی شهر می شود و حیات مدنی کیفیتی از حیات فرهنگی -اجتماعی است که خارج از ساختمان هایی با کاربردهای گوناگون جریان دارد. کسانی که به جسد شهر اکتفا می کنند از فهم این امر ناتوان اند؛ آنها فقط ساختمان ها و وسایل نقلیه شهر را می بینند، نه ساکنان آن را و فضاهای شهری را در بهترین حالت به مثابه واسط و رابط گذار از ساختمانی به ساختمان دیگر می فهمند. به تبع این نگاه، بسیاری از ارکان شهر از نظر خارج و مخفی می شود و معنا و مفهوم عناصر و ارکان شهری مشهود نیز قلب (دگرگون) می شود: پیاده رو به مثابه مکان و محملی برای نقل و انتقال درک می شود، پارک نیز لکه ای سبز با عملکرد فتوسنتز و به تعبیر دیگر ریه شهر و پدافند آلودگی هوا فهمیده می شود. به طریق اولی، تمایزی میان ساکن شهر و شهروند نیز گذاشته نمی شود. در این حالت، موضوع مدیریت شهری رتق و فتق امور مربوط به جداول و آسفالت خیابان ها و زباله و درخت و دیوار و... است و مهم ترین موجودات زنده در این مفهوم از مدیریت شهری، حشرات و جانوران موذی اند که باید آنها را نابود کرد.

در این تعریف از شهر، مردم با معیارهای کمّی طبقه بندی می شوند و در بهترین صورت، همچون حیوانات نیازهای فیزیکی شان رفع و برای تولیدات کمی شان برنامه ریزی می شود؛ تولیداتی مثل جمعیت که باعث افزایش زباله، فاضلاب، اموات و... می شود و در نتیجه بر حجم و گستره شهر می افزاید. مسلما این جنس تولیدات را نیز ضرورتا باید دور از شهر دفع کرد؛ به نحوی که محیط را آلوده نکنند. کار مدیریت شهری با واحدهای کمی ای مثل متر، مترمربع و مترمکعب برای اندازه گیری میزان جدول سازی، آسفالت ریزی، بتون ریزی و احداث کانال دفع آب های سطحی و دفع فاضلاب و زباله قابل سنجش است و نسبت مدیریت شهری به مردم شهر مثل نسبت صاحبخانه به مستأجر است.

 اما شهر از منظر حیات مدنی از سه رکن اصلی تشکیل می شود؛ شهروند، کالبد شهر و مدیریت شهری. شهروند و مدیریت شهری ماهیتی فعالانه دارند و کالبد شهری ماهیتی انفعالی. انسان بنا بر مدنی الطبع بودن میل به شهروندی دارد؛ یعنی نیازمند حیات مدنی است. در نتیجه مدیریت شهری مکلف به سامان دهی و مدیریت کالبد شهر است؛ به نحوی که همچون لباسی شایسته و برازنده قامت کیفیت های متنوع و مراتب حیات مدنی باشد و شرایط حیات مطبوع را برای شهروندان فراهم کند.

در تعریف قبلی از شهر، مدیریت شهری مدیریتی آمرانه است؛ همان چیزی که در اصطلاح «سیویل» (civil) لحاظ شده است. اما در تعریف اخیر، مدیریتی همدلانه و از جنس مدیریت فرهنگی -اجتماعی است. بدون شک هر عنصر شهری در تعریف اخیر با تعریف قبلی از شهر تفاوتی ماهوی دارد. در تعریف جامد و سیویل از شهر،کمیت ها تعیین کننده است، ولی در تعریف مدنی از شهر، کیفیت زندگی شهروندان میزان و معیار سنجش است. در این مفهوم از شهر، همه اقدامات کمی برای آن است که شادابی و نشاط در چهره شهروندان ظاهر شود و حیات فرهنگی و اجتماعی مطبوع در شهر جریان یابد.

 متأسفانه اکنون همه شهرهای سرزمین ما در وضعیت قبض روح قرار دارند؛ یعنی شهر کالبدی خالی از روح شهروندی است. البته در اکثر آنها -به جز تهران- به علت تداوم بقایایی از حیات مدنی و علی رغم مزاحمت های مدیریت شهری از نوع سیویل و کمی، تضاد کیفی میان «ساکنان شهر» با «شهروندان» ملموس تر است. بااین حال، در شهری مثل تهران که چند دهه ای است توسط «ساکنان شهر» فتح شده، «شهروندی» دیگر خاطره ای دور، شیرین و دست نیافتنی است.

از منظر حیات مدنی، هر شهر سرمایه هایی دارد از قبیل سرمایه های طبیعی، تاریخی، کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و حتی سرمایه های مادی و کمی. از منظر مدیریت شهری جامد (سیویل)، این سرمایه ها عموما سرمایه به شمار نمی آید. در این تعریف امتیازات شهر که طبعا ضامن بقا و حیات شهر و مبین هویت آن است، یا «مزاحم» شناخته و از سر راه برداشته می شود یا مسرفانه مصرف می شود. درحالی که از دیدگاه حیات مدنی، امتیازات و سرمایه های شهر عناصر پایدار شهر است و همه تلاش مدیریت شهری در جهت حفظ و تقویت این عناصر و ایجاد سرمایه های جدید است. سرمایه های پایدار از منظر مدیریت جامد و سیویل، مزاحم است؛ زیرا همه چیز از نگاه مصرفی اهمیت دارد و هر چیز باید پاسخی به نازل ترین و ناپایدارترین نیازمندی های انسان باشد. پس همه چیز تاریخ مصرف پیدا می کند و از این رو است که پایداری هر عنصر شهری چوب لای چرخ سوداگری مدیریت است.

 شهر واجد حیات مدنی محل ظهور فرهنگ است و شهر جامد و سیویل (بی بهره از حیات مدنی) میدان بروز بی فرهنگی و بهتر است بگوییم بیماری های فرهنگی. در حیات مدنی، امنیت شهر با نظارت اجتماعی شهروندان حاصل می شود و در شهر جامد و سیویل، امنیت به واسطه پاسبان، نرده، دزدگیر و شبگرد نیز به دست نمی آید.

استمرار زندگی در شهر مبتنی بر حیات مدنی موجب تحول مفهوم «ساکن شهر» به «شهروند» و نزدیکی و تقرب شهروندان به یکدیگر می شود و در شهر جامد و سیویل همسایگان دیوار به دیوار یکدیگر را به چهره نیز نمی شناسند؛ هرچند از همسایگی شان یک عمر گذشته باشد. شهر منطبق بر حیات مدنی، آرامش بخش و رافع بحران ها و مشکلات اجتماعی است و شهر جامد و سیویل خود موجد بحران و ناهنجاری های اجتماعی.

شهر با معیار حیات مدنی نیازمند طرح و برنامه در مقیاس های گوناگون است و هر اقدام شهری با فرض اینکه قرار است در عالم واقع تحقق یابد، طراحی و برنامه ریزی می شود؛ اما شهر جامد و سیویل فارغ و غافل از جریان زندگی شهری، در مقیاس های کلان طرح جامع و طرح تفضیلی متصلب و بی جان طراحی و برنامه ریزی می شود. ناموفق بودن بسیاری از طرح ها و برنامه های تفصیلی و جامع اجراشده به جای آنکه طراحان و مدیران را متوجه نامربوط بودن و واقعی نبودن آن طرح ها کند، آنها را دچار فرافکنی کرده و سبب می شود این عدم توفیق را به ضعف قدرت آمرانه مدیریت شهری نسبت دهند.

در شهر برخوردار از حیات مدنی، کارشناسان و مدیریت شهری خاطره شهروندان از شهر در زمره مهم ترین سرمایه های مقوم شهروندی و حیات مدنی تلقی می شود. درحالی که کارشناسان و مدیران شهری در شهر جامد و سیویل خاطره را نمی فهمند و مفهوم شهروند و حیات مدنی را اموری فانتزی و متعلق به گذشته و مانع رشد و ترقی به حساب می آورند.

 کارشناسی و مدیریت شهری در شهر برخوردار از حیات مدنی، مقیاس های شهری مثل تهران را با مقیاس های حیات مدنی می سنجند و بنا بر این سنجش درمی یابد که کوچک ترین واحد شهر محله است. محله بخشی از شهر است که از ترکیب مناسبات متنوع همسایگی و پیوندهای اجتماعی ساکنان محله و ارکان و اعضای خانواده (پدر، مادر، پدربزرگ، مادربزرگ، برادر، خواهر و...) پدید می آید. در این مقیاس از شهر، مهم ترین عامل قوام و دوام پیوند ساکنان، مناسبات رو در روی عابران پیاده با هم است و نه رابطه رانندگان اتومبیل ها. در شهر واجد حیات مدنی فضاهای عمومی متنوع از قبیل مسجد، تکیه، میدان، قهوه خانه، بقالی، نانوایی و... محل برخورد و تعاملات شهروندان است و در نتیجه مدیریت شهری مُصر به ایجاد و رونق این فضاهاست. درحالی که در شهر جامد، فضاهای عمومی کاملا کاربردی و در مقیاس محلی و صرفا به منظور رفع حوائج ساکنان محله است؛ فروشگاه های بزرگی که با یک تلفن کار بقالی، نانوایی، میوه فروشی، قصابی و... را یک جا می کنند و سبب می شوند کمترین برخوردهای اجتماعی نیز به حداقل برسد.

در کلان شهر تهران، وسعت محله نارمک تقریبا به اندازه تهران ناصری است. بنابراین از این منظر، شهر بزرگ تهران در واقع منظومه ای است از چندین شهر و اداره آن باید بر اساس سلسله مراتب حیات مدنی باشد نه بر اساس مساحت یا جمعیت یا محور خیابان ها و بزرگراه ها. در شهر سازگار با حیات مدنی اصلی ترین وجهه مدیریت شهری امور فرهنگی -اجتماعی است و هر وجهه دیگری متاثر از آن است. اما در شهر جامد و سیویل اگر توجهی به امور فرهنگی -اجتماعی بشود، امری است مستحب که به کوچک ترین بهانه ای از آن صرف نظر می شود. در شهر جامد و سیویل در عالی ترین مرتبه، جنبه فنی و عمرانی شهر و در نازل ترین مرتبه نظافت و رفع ضایعات تأسیسات شهری وجهه اصلی مدیریت شهری محسوب می شود.

 در شهر منطبق بر حیات مدنی، برای روان کردن ترافیک، افزون بر ایجاد و تعریض شریان های شهری، به کاهش انگیزه شهروندان برای سفرهای درون شهری و عرضه خدمات شهری در مقیاس های خرد و کلان و توسعه شبکه های اطلاع رسانی شهری توجه می شود. درحالی که در شهر جامد و سیویل، راه حل در ایجاد و تعریض شریان ها و یا ممانعت از حرکت اتومبیل ها با طرح های سلبی مثل طرح ترافیک یا در بهترین حالت توسل به وسایل نقلیه عمومی به جای وسایل نقلیه شخصی دیده می شود. در شهر سازگار با حیات مدنی، «شهر ما خانه ماست» شعار شهروندان است و در شهر جامد و سیویل، این شعار، شعار مدیریت شهری است؛ مدیریت شهری که خود را صاحبخانه می داند و ساکنان شهر را مستأجر خود می پندارد.

در شهر متناسب با حیات مدنی، عدالت در تأمین هزینه های شهر با ایجاد نسبت بین برخورداری از خدمات و پرداخت هزینه این خدمات برقرار می شود؛ اما در شهر جامد و سیویل، عدالت مفهومی ندارد و اگر مدیریت شهری قصد اجرای عدالت را داشته باشد، تنها راه توسل به شیوه های عیاری به مفهوم واقعی کلمه است.

 شهر اسلامی شهری است که در آن جریان حیات مدنی مبتنی بر موازین و فرهنگ دینی، صورتی از کالبد شهری را پدید آورده باشد که در آن آسایش، امنیت، طراوت و شادابی شهروندان متدین تأمین باشد و متخلفان، با ناامنی، ملامت و ناهمواری مواجه شوند. شهر اسلامی نخست منوط به حیات مدنی دینی است و در پی آن، صورت کالبدی شهر پدید می آید؛ به نحوی که در خور این کیفیت از حیات مدنی باشد. کارشناسان و مدیریت و مدیریت شهریِ جامد و سیویل با توسل به تظاهرات صوریِ دینی از محقق کردن شهر اسلامی طفره می روند؛ چراکه بنا بر آنچه گفته شد، نه شهر و نه فرهنگ اسلامی و بالطبع حیات مدنی مبتنی بر فرهنگ اسلامی از منظر حیات مدنی فهمیده نمی شود.

آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید

دیگر خبرها

  • ناو اقیانوس‌پیما و مجهز به موشک های بالستیک دوربرد سپاه از خط استوا گذشت +جزئیات مهم
  • موشک با سوخت موم شمع به مدار رفت
  • شهر و حیات مدنی
  • بومی سازی تبدیل پسماند پلاستیک به سوخت جامد
  • یک مسئول سابق: طراح ایرانی را تحویل نگرفتیم، رفت در هند 25 میلیون موتورسیکلت را گازسوز کرد
  • هر راننده معترضی ضد انقلاب و اراذل نیست؛ سوخت راننده افغان بیشتر از ایرانی است!
  • کارگران موتور پیشران اقتصاد جامعه هستند
  • جروزالم پست: موفقیت 25 درصدی سامانه های پدافندی آمریکا در رهگیری موشک های ایرانی
  • تل‌آویو به شکست سامانه‌های آمریکا دربرابر موشک ایرانی اعتراف کرد
  • انتقال ۳ میلیارد و ۸۵۰ میلیون لیتر سوخت مایع به نیروگاه‌های کشور در سال گذشته